Wednesday 1 October 2014

Cuddle guys.

Saturday 20 September 2014

Nieuwe FaceBook Page geboren: PedroMariaEnrico de Falla

Piano muziek, gitaar, djembe, synthesizer, eigen composities gaan onder de artiestennaam: Pedro Maria Enrico de Falla verschijnen op de gelijknamige facebookpage. Op het programma staat klassieke muziek. Sonates, Preludes, nocturnes, Chopin, Bach, Mozart, Beethoven, Rachmaninov, Medtner, Schumann, enz. Commentaar of bijdragen kan je bijvoorbeeld geven op de FaceBook pagina.

Sunday 24 August 2014

Schrijven? Jazeker, wat je wil ... een muziekstuk of een roman?

Al lang heb ik een goed idee voor een roman. Een 'policier', want er moet een moord gebeuren, liefst in het eerste hoofdstuk. Maar het genre advocaat en rechter hebben we ongeveer gehad... Het nieuwe goud is ... een muzikale thriller. Det titel is klaar: In het spoor van Rachmaninov... Het is ook tegelijk een puzzel voor de lezer die geboeid door het verhaal en de intriges de moord helpt op te helderen....

Saturday 2 August 2014

5.3. Tijgermug. En... Actie.

De rit had iets weg van een cakewalk of een roetsjbaan. Vreemd buikgevoel, elk spiertje gespannen, voorbereid op elke botsing of crash. De evenwichtsorganen op de proef gesteld door het vele excentrische gedraai en versnellen en vertragen, middelpuntvliegende kracht en druk en dan weer onderdruk op de oogkassen... Het gevoel constant inspanningen te moeten leveren, tegen te duwen, adem in te houden en weer jezelf recht te trekken tegen de zwaartekracht in of nog zwaardere kracht... Het moeilijke hierbij is dat je ogen diepte of verte zoeken of toch het vluchtpunt waar de val heen gaat, maar dit punt is steeds zoek of verplaatst zich. Je wordt er duizelig van, moe en nog erger dan aan boord van een schip op een rollende zee, krijg je de nijging zeeziek te worden. Blijf kijken naar de horizon voor je, blijf je ademritme rustig en constant houden, ga mee met de beweging die je voelt, maar laat niet los... Na een tijdje wen je hieraan. Hetgeen je voelt kennen we als ruimteziekte... het is iets zoals zeeziekte maar.... Bespaar me je uitleg, kapte hij Yasmin nors af. Het zal wel overgaan. Toen hield de deinende beweging met een bruuske schok op. Het "schip" stond als het ware stil. De animatie op de denkbeeldige autoruiten stond stil, de deining en het bonken was weg. Een licht suizend geluid vulde het vertrek. Hij keek Yasmin aan. Yasmin was blijkbaar ook uitgevallen. Geen beweging... geen opmerking,... niets.... Hij was alleen. Alleen, ergens....

5.2. Tijgermug. Frustratie en jeuk.

Geërgerd keek hij naar zijn rechterbeen. Al drie dagen jeukte het bij zijn kuit. Er waren kleine rode tikkeltjes te zien in de vorm van een ellipsvormige kring van zowat acht centimeter. Het leek wel een karrewiel of een soort heksenkringetje. Niets ernstigs maar de cortisone-zalf die hij erop smeerde baatte niet. In't tegendeel. De zaak werd roder en hardnekkiger. Hij kon zich met moeite herinneren dat een mug of een of ander insect hem had gepest. Maar het was zomer, en er waren wel meer beestjes zoals vliegen en bijtjes die hij van zich af moest slaan. Oh, het zal wel overgaan. Niets om je druk over te maken. Te nietszeggend om naar de dokter te gaan en een uur in de wachtzaal te zitten oude TV-blaadjes lezen tot je uit verveling het toch weer onverrichterzake aftrapt. Op zijn werk betrapte hij zichzelf erop dat hij aan het krabbelen was. Zijn normaal witte nagelrandjes, aan ring en middenvinger, zagen donkerrood, en onderaan zijn witte labobroek zat nu een rode bloedvlek. Hé, doe nu niet zo kinderachtig, maande hij zichzelf tot volle concentratie. Maar, zijn gedachten wijkten steeds af naar het frustrerende idee dat hem dit nog nooit was overkomen. Een onbenullige insektenbeet die hem nu al een halve week lang ondermijnden met concentratiestoornissen, vermoeidheid, geïrriteerdheid, bangheid ook... Hij had ergens een verhaal gelezen over ondermijnde gezondheid door onze veranderende voeding. Allergieën steken de kop op omdat ons voedsel nu eenmaal minder vitmamines bevat, overkweekt is en verarmd tot nog slechts enkele rassen, waarmee de voedingsindustrie werkt omdat ze beter renderen, minder vatbaar zijn voor mislukking van oogst. Grotere, mooiere en perfectgevormde gewassen en vruchten zonder zwarte puntjes, zonder wormpjes, of vlekjes... Maar als tol besmet met pesticiden en minder rijk aan vitaminen, eiwitten, proteïnen, meer water bevatten. Hij glimlachte met de gedachte aan de opmerkelijk goed gevonden term: "plofkip" omdat de kippen, eenmaal in de pan, moeten toegeven met een plof, dat het eerder waterkippen zijn... Je houdt het niet tegen, mijmerde hij verder. De natuur wordt keer op keer door de mens uitgedaagd om zich aan te passen aan de nukkige ingrepen van de mens in zijn onomstotelijke drang om te vernieuwen, te verbeteren, vooral om zijn comfort te verbeteren, vooral om zijn luie en egoïstische en hebberige aard te bevredigen. Daarbij wil dit intelligente wezen, niets weten van de nadelen en blijft hij domweg niet inzien dat kanker, en afwijkende genealogie, uitputting van de natuurlijke bronnen, nieuwe rampen en ongeneeslijke ziektes hem niet gespaard zullen blijven. Een zekere Mr. Festinger heette dit menselijke kronkelig denken: cognitieve dissonantie. Leuke term voor een walgelijke en laffe inborst. "Ben je aan het dromen?", deed de stem van de professor hem opschrikken.

5.1. Tijgermug. Reisleidster Yasmin.

Hi, welkom. Ik ben Yasmin. Niet schrikken, ik heb opdracht om je veilig bij deze reis te begleiden. Hier is mijn ID-pasje. Yasmin tikte met haar wijsvinger op haar linkerschouder waar een kleine foto en een QR-code was te zien. De basis heeft me volledig gebriefd, ging ze zelfverzekerd voort, over jou en de bedoeling van deze expeditie. Ze is niet helemaal ongevaarlijk, dat weten we allebei. Ik ben je officiële reisleidster en de code gebied dat je je aan mijn instructies houdt, voor je eigen veiligheid. Zodra we in rustiger gebied komen, mag je gordel los. Voorlopig zitten we nog even vast in deze zetels, tot de computer ons het sein geeft... Onwillekeurig keek ik naar Yasmin en haar pakje. het leek wel een space-ship pak van star trek of planet alfa. Maar tegelijk ontdekte ik dat ik identiek gekleed was: crèmekleurig spandex shirt met korte mouw en wijde V-hals en een donkergrijze tights, alsof ik zo als balletdanser het podium op moest. Niet blootvoets maar met keurige sportieve muiltjes aan. Het was aangenaam warm in de hut, die leek op het interieur van een luxe-auto, brede ramen voor en zij, alleen het landschap dat voorbijzoefde was niet echt de autoweg met voor- en tegenliggers. We waren alleen opweg, maar op welke weg? Alleen maar groen, groen overal waar je kon kijken, gras en struiken en bomen, onder een mooie blauwe hemel, hier en daar een wolkje dat voorbijschoof. Yasmin zag hem om zich heen kijken en moest lachen. Laat me je uit de droom helpen, zei Yasmin. Wat je hier ziet is puur computeranimatie. Om je een rustig idee te geven, want in werkelijkheid is het pikdonker buiten en zie je eigenlijk niets. Als je wil kan je een andere animatie kiezen. Wil je liever de bergen en sneeuw? Of Woestijn bij nacht? Waar zijn we dan werkelijk? vroeg hij zich luidop af? Ik antwoord je zodadelijk... ik heb nu even al mijn aandacht nodig...

Sunday 20 July 2014

Tijgermug. Paardenrennen in Sharm el Sjeik. 4.1.

De hypodrome was vandaag nokvol, wervelend enthousiast, juichende en tierende jongeren en ouderen, petten, brillen, hoofddoeken, petjes, hoeden, geen hoeden, blank, zwart, enfin: al te gader voor de sport, de paardenrennen. En er stond wat op het spel, zeer zeker. Dubai, heeft het. Dubai is steeds hip. Iedereen die hier mag komen, geniet, voelt zich heel wat, en is in zijn nopjes om het grote feest elke dag weer mee te maken. Zon, luxe, overweldigend mooi, sfeervol, alles is mogelijk, zelfs wat men voor onmogelijk acht.

Tijgermug. De eerste duikvaart voor Jeff. 3.3.

Jef kwam bij bewustzijn. Onmiddellijk realiseerde hij zich dat hij weliswaar in het labo met de computer was verbonden, maar tegelijk ook voelde hij het 'stampen' van de bloedgolf in de ader waar de duikboot die hij bestuurde was terechtgekomen. Het laatste beeld dat hij had was dat hij klem zat in de mug. Maar dit was heel anders. Met behulp van het computerscherm voor hem, porbeerde hij een beeld te krijgen van zijn positie. Hij stelde de kleur bij, iets lichter. Scherper... Ja nu zag hij duidelijk zijn vessel, de voorplecht, de achterkant, een vierde beeld gaf het interieur van zijn werktuig, en nog een beeld gaf gegevens over snelheid, temperatuur en druk aan. Jef stuurde bij om een soort klonter in de bloedbaan te ontwijken en ging iets trager varen. Toestand stabiel, een klokkend, maar rustig geluid als van het voorprogramma van een wasmachine kwam hem ter ore. Alles blijkbaar OK, prof. Prof? Professor? Waar ben je? Jef keek rond hem de labo ruimte in maar naast een openstaande kas, en de vertrouwde computerapparatuur was professor Wyskowsky niet te bekennen. De enige toegangsdeur tot het labo was dicht, het verklikkerlicht boven de deur rood: Niet Storen. Jef kon niet weg hier, hij zou het nu even alleen moeten stellen, zonder de leiding van zijn leermeester. Hij probeerde zich stap voor stap voor de geest te halen, wat zijn opdracht nu was. Hij moest zijn duikboot zo dicht mogelijk bij de cortex brengen van professor Edouard, en daar de receiver-transmitter nanobuis verbinden met het zenuwstelsel. Daarvoor moest hij eerst weten waar ergens hij zich bevond in de bloedbaan. De mug had haar werk gedaan, hij moest nu checken of hij voor of na de aorta was. Hij vroeg via de meters het zuurstofgehalte op in het bloed. Dat was hoog, dus, de goeie kant. Opletten nu, geen halte missen...

Tijgermug . Het experiment 3.2.

De tijgermug kwam bij uit haar licht narcose. Ze voelde zich wat misselijk en kon zich amper bewegen. Schokkerig balanceerde zo op haar hoge poten. Het voelde of iets zwaar in haar keel was blijven steken, een soort verslikking. In werkelijkheid zat de nanoduikboot zowat in haar keel geklemd. Het was door naar de maag of uitspuwen... Dat laatste lukte de mug niet, want de duikboot was stevig onder controle van haar piloot in het labo. Signaal is uitstekend, zie Jeffrey. Ik heb de robot stevig vast, alles onder controle. Ik voel de tegendruk van de spuugmond van de mug, en ik reageer even sterk terug. De slurfwand van de mug is slijmerig, glad. Maar ik heb genoeg weerstand. Ok. Dan gaan we nu snel voort met de volgende stap. Ik laat mij steken door de mug, om zo de nanomachine in mijn bloedbaan te krijgen. Daarna is het aan jou, Jeff. De professor hield zijn hand bij de kas en opende voorzichtig de kasdeur. Hij wilde net zijn hand in de opening steken, toen plots de deur van het labo openzoefde en zonder aankondiging een boze Hamdan binnenkwam, zijn golvende tuniek bracht een zucht frisse lucht binnen. De mug vloog de kas uit, en Jef panikeerde. Hij kon zijn duikboot nog net binnensmonds houden - van de mug - maar de mug vloog regelrecht naar de indringer. Op diens geur afgaande en stak het gevaar ferm, naast zijn linkeroog. Jef voelde de prik alsof hij zelf in de muggeprikker zat en toen volgde een klap. Hamdan keek boos naar de prof, die door zijn blindheid verward om zich heen staarde en riep, wie is daar? Jef viel in zwijm. En Hamdan riep zoat het hele labo bij elkaar. Wat is hier aan de hand? Wat is hier gaande? Ik wordt niet op de hoogte gehouden zoals afgesproken. Ik eis tekst en uitleg...

Tijgermug. De nanofabriek 3.1.

We hebben hier een van onze allernieuwste ontwikkelingen op gebied van nano-technologie in beta-phase. Het gaat om een minuskuul klein werkvaartuigje, een soort duikboot met allerlei materieel aan boord en een opslagruimte voor het vervoeren van stoffen op moleculaire schaal. Het vessel, is uitgerust met ontvangst en zendapparatuur om van buitenaf bestuurd of geprogrammeerd te worden. Het werkt niet meer of minder als een mobilofoon, of een wifi-computerverbinding. Het lijkt erg natuurlijk maar door de minuscuul kleine schaal, zijn de natuurwetten die wij kennen ietwat anders en moeten we rekening houden met factoren zoals viscositeit en vertraging, maar ook de invloed van het licht en haar spectrum dat op dit nano-meter schaal freuentiegevoelig is. In feite hebben we een soort duikboot die door het bloed in de aderen en bloedvaatjes kan varen van een mens of een dier, en op de nodige plaatsen werk kan verichten. Bijvoorbeeld een klein chirurgische ingreepje, waar mensenhanden en ogen iets te grof voor zijn. Met deze duikboot op schaal is het dus mogelijk om via de bloedbaan als het ware voor anker te gaan op een geschikte plaats in het lichaam van de patient, mens of dier, plant of studieobject. Aan boord zijn nanorobots, werktuigen om de lading af te zetten in de juiste moleculaire cel of aan een zenuwknoop te koppelen. Om de duikboot te besturen en om via de computer van de duikboot, de verschillende machines en robots aan boord te bedienen, staat het receiver-transmitter gedeelte continu in verbinding met de computer hier in het labo, die op zijn beurt vanwege de nauwkeurige timing en complexe bevelvoering direct gelinkt is met de hersenactiviteit van de person in command via een identieke receiver-transmitterbuis die vooraf werd ingeplant in de cortex. Dit uiteraard ook via nanotechnologie. In feite is deze mobiele werkplaats, een instrumentarium, extra ledematen voor de persoon die ze ter beschikking heeft, waarmee hij of zij op nanaschaal kan werken, tussen de moleculen dus. Ik sta helemaal versteld, antwoordde Tim. Ik wist van het bestaan af van nano-technologie en de controversen errond, maar dit hield ik niet voor mogelijk.

Saturday 19 July 2014

Tijgermug Nanotechnologie 2.4.

Het transmutatiepunt. Kijk, je moet het zo zien. Beeld je in, een vlecht, een haarvlecht met drie haarstringen. Telkens gaat er een string over de tweede, en dan de derde weer eroverheen,... telkens heb je een raakpunt waar twee stringen elkaar raken. Op zo'n plaats is een overgang mogelijk. Een transite, heten we dat. Je kan je ook een complexer vlechtwerk bedenken met meer dan drie stringen. Dan zijn de transisities veelvuldiger maar ook schaarser in de tijd. Sjeik Hamdan bin Mohammed keek wenkbrauwoptrekkend naar zijn buurman, die met zowat dezelfde kleding de top-ontmoeting bijwoonde. Hij knikte zuinigjes naar Hamdan, zijn vriend en vertrouweling. Inderdaad, pittig. Maar niet erg begrijpelijk. Wacht even, het interessante deel komt zo... En de spreker ging voort met de volgende slide. In Dubai, in de zeer herkenbare paaseivormige torens, vindt deze week een wetenschappelijk congres plaats. Op topniveau. Onderwerp: Nanotechnologie: vandaag weten, morgen toepassen. Tim las nog even de folder die hij bij zich had in de taxi opweg naar het congres: Gastsprekers: ... professor E. Wyzkowsky... en wat verder viel zijn oog op Drs. Océane Pêcheur... Wel, wel. Wat een toeval. Dat ik deze twee sprekers hier mag meemaken, krabde Tim in zijn baardje. Na de koffiepauze mag u binnen, Sir. Ik wens u een aangenaam en leerrijk congres. Zei de hostess en overhandigde Tim zijn documentatie en zijn persoonlijke badge, een persbadge met een groen-geel randje om het verschil te maken met de andere deelnemers, en in blokletters zijn naam, functie en company. Tim knipoogde vriendelijk naar de hostess en ging rustig een kopje koffie halen, terwijl vluchtten zijn ogen op zoek naar een interessant contact. Zijn eerste slok koffie was nog maar achter zijn lippen en daar zag Tim een gesluierde verschijning, in melkwit. Maar die ogen, zwartomrande amandelvormige ogen bleven in de zijne hangen. Tim wist meteen, ik ken haar... En liep op de vrouw af, om zich voor te stellen. De witte vrouw wilde eerst gebaren alsof ze niet wilde ingaan op dit contact, maar ze veranderde vrijwel onmiddellijk haar tactiek. Hi, Tim. Wat een verrassing jou hier te zien. Jij hier?, veinsde Tim verrast te zijn Océane Pêcheur hier te ontmoeten. Dag Océane. Ik heb al gesproken, bij de opening. Prof. Edouard Wyzkowsky komt later aan de beurt. Ja, antwoordde Tim. Als journalist, tracht ik altijd iets meer uit het congres te halen dan wat er letterlijk wordt meegedeeld, iets wat de lezers van onze krant en de kijkers van het TV-journaal kan interesseren. Océane, zeg ons eens, waarom dit congres juist hier plaatsvindt, in Dubai? Wat hebben olieproducerende landen en sjeiks als Mohammed bin Hamden aan nano-technologie? Waarom wordt het congres hier gehouden? Océane schraapte haar keel, keek even om zich heen en gaf een ontwijkend maar voor de handliggend antwoord. Tim onderbrak haar: dat klopt inderdaad maar zou een mogendheid zoals de UAE, de verenigde arabische emiraten baat hebben of voordeel kunnen halen uit spits-nano-technologie? Uiteraard. Er is momenteel een nek-aan-nek race aan de gang tussen diverse technologisch ontwikkelde mogendheden om koploper te zijn in het gebruik van nano-technologie. Wij als wetenschappers halen alleen maar voordeel uit deze interesse. Maar tegelijk hebben we een boodschap op dit congres omdat we uit ervarming weten dat we niet te snel mogen een nieuwe technologie inzetten, voor ze volledig getest is, en veilig is. Elke nieuwe technologie kan ook schade meebrengen of misbruikt worden. Daarom willen we openheid. Wat is het gevaar dan volgens u? Océane keek verschrikt op. Euh, wel. Tim gaf haar een duwtje: wel, stel deze vraag straks tijdens het forum. Ik zal je vraag graag beantwoorden... OK, zei Tim. Enigszins teleurgesteld. Maar, probeerde hij. Mag ik een primeur? Als eerste een klein perbericht naar de krant? Océane aarzelde en zei: weet je, ik vrees dat als nano-technologie in verkeerde handen valt, een onevenwicht in de wereldmacht zou kunnen ontstaan. Manipulatie van hooggeplaatsten, is een van de mogelijke scenario's... Ik moet nu echt gaan, Tim. Ik zie je straks op het forum... En weg was Océane, Tim bleef achter met een gemengd gevoel van overwinning en angst.

Tìjgermug nanotechnologie 2.3. duotransmitter

De rest is kinderspel, beweerde professor Edouard. Je brengt de DRT (duo-receiver-transmittor) met een injectienaald in de buurt bij de eicellen. Je breekt ze doormidden, met de laser. Daarna injecteer je in elke cel een helft van de DRT. Dat zou geen probleem meer mogen opleveren, je hebt dit al '-tig' keer geöefend. Geen probleem, laat mij maar. Even later was de assistent klaar met zijn werkje. Prof, de cellen zijn nu ingeënt met de DRT. De communicatie is op gang. Goed zo, antwoordde de prof. Ik wist van in het begin dat ik een goede leerling in huis had gehaald. Nu komt het lastige deel: Zie je de twee plastieken slangetjes? Een met een donker-blauwe en daarnaast nog een met een licht-blauwe afsluitdop? Goed. Met de injectienaald, haal je één voor één, een gemanipuleerde cel op en injecteer je door de blauwe membranen in de toevoerdarmpjes. Dus in elk toevoerdarmpje één. Check goed met de microscoop. Je kan je nu geen fouten permitteren... Vertrouw erop, ik weet wat ik doe, antwoordde Jeffrey. Klaar! Ok. Zei de prof. Dan rest er nu nog een ding... Zet de stappenmotor aan voor het infuus-proces. Dat kan een tijdje duren, voor je de cel ziet langskomen. Dus hou het scherm in de gaten, schakel over op automatisch om de cel te volgen die naar de mug gaat. Jij kan meer vloeistof hebben dan de mug. Zodra je de cel voor het oog van de monitor ziet komen, heb je 2 seconden de tijd om de vloeistof naar de mug af te leiden. Dat doe je met de groene wissel links van de kas. Zie je ze? Check, antwoordde Jeff. Ok. Hou je klaar. Volg je ook op het grote scherm? Ik heb de cel in beeld. Groene knop. Gebeurt. De tijgermug beweegt. Dat is normaal, hij krijgt nu de vloeistof binnen. Kijk of de cel meekomt. Ik zie, ik zie, ik zie, ... Wat zie je? JA! hij glijdt binnen. Stop de drain, draai de wissel met de groene knop. Gebeurt. Jij, Jef. Moet nog even de vloeistof laten stromen, om zeker te zijn dat je de cel binnen krijgt. Je kan meer vloeistof aan, geen probleem. Drie, twee, één. Zo is het voldoende. Stop. Jef stopte de apparatuur. Een laatste zoem. Stilte. En nu? vroeg Jeffrey? Afwachten... Ik vermoed dat de celdeling over zo'n zes uur automatisch stopt. Zo is de cel nu eenmaal gemanipuleerd. En dan? Dan doet de nanotechnologie zijn werk. Dan komt de duo-receiver-transmitter in werking en die vindt zijn weg door je bloedbaan naar een gechikte zenuwcel waar hij zich inkapselt om contact te krijgen met jou. Net zoals een oogzenuw, of een tongpapil. Je zal even moeten wennen en leren om de informatie te interpreteren die ja dan doorkrijgt. En bij de tijgermug? Die moet zo snel mogelijk worden ingezet om jouw nano-wederhelft te activeren. Wat bedoel je?, professor? Wie krijgt de spiegelcel? ...

Tijgermug - nanotechnologie 2.2. celdeling.

De celdeling. In de chirurgisch steriele stilte weerklonk een zacht piepje. Met een dubbelmicroscoop waren vier ogen gericht op een minuscuul klein glazen schaaltje met een vochtige substantie erin. Onder het kunstlicht lichtte een fluorescerend blauw op. Op het grote scherm, op de muur, was het microscopisch beeld uitvergroot tot 30x1000. Iets meer naar links instruëerde prof. Wyzkowsky zijn assistent, die de knopjes en regelvijsjes bediende. Hier heb je haar, de cel, fluisterde hij. Het beeld liet een trillende cel zien in als een eironde luchtbel zwevend in gelwater. Maar dan met een abnormaal dikke, melkwitachtige wand. Vast? Affirmatief! Zeg maar gewoon 'ja', hoor. De eicel was nu geblokkeerd. Hoeveel seconden nog? 2.68 klonk het ijzig kalm. Maar de spanning was duidelijk te snijden. Open de valve! Het lichtblauwe kraantje. Ja die van het geconcentreerde genetisch gemodifiëerde spermatozoïde. Op mijn teken... Nu! En,... sluit. 2.59 ... 58, 57... Ja, hier heb je de eerste... Een zaadcel aangedreven door een zwaaiende staart, achtervolgd door nog een en nog een trilden op de eicel, af. Slechts één zaadcel was nodig om de eicel te bevruchten... Het was een beproefd scenario, maar ditmaal met genetisch gemanipuleerd materiaal van het kleinste mensaapje ter wereld. Dit materiaal was kleiner, en hopelijk meer geschikt en ethisch beter verantwoord voor het experiment dat zich hier in alle geheimhouding voltrok. Zodra de zaadcel de wand doorboorde, veranderde de bevruchte cel van kleur, en bleef de rest van het peleton zaadcellen tevergeefs tegen de celwand inbeuken. 100% geslaagd, beaamde de assistent de glimlachende professor. Snel, nu. Geen tijd te verliezen. Maak je klaar voor de laserflits. Beschermbril op? Vizier bijstellen. Richten... Een knipperend rood laserlichtje bewoog zich nu over het scherm, langzaam en bleef onbeweeglijk, op het centrum van de trillende cel. Nu zou het moeten gebeuren. Hou je klaar, je hebt slecht één kans.... Dan gebeurde het wonder. De cel deelde zich. Als een siamese tweeling was een dubbelcel te zien. Nu!, beval de professor die opgewonden geraakte. De rode knipperende laserlijn, veranderde in een straffe wit-goudkleurige flits. De beschermbrillen werden afgezet. Hun ogen moesten even wennen aan het felle licht. Teleurgesteld staarden de twee pioneers op het scherm. Niets. nog steeds een onveranderd beeld. Een siamese dubbelcel, en een kikkerdrilachtige gel eromheen. De laserstraal had de omringende gel geraakt en door de vrijgekomen warmte, veranderd in een stoombelletjes-gel. Plan B. Riep de professor onverslagen, maar nu zeer ernstig. De eicellen zijn niet verschoven, bij de volgende splitsing hak je ze doormidden. Begrepen? Onze laatste kans. Anders wordt het proces te snel en niet meer in te halen.... Hou je klaar om te schieten.... Professor, professor, je bril, riep de assistent nog... pas op voor de flits.... De Cel deelde zich, de rode knipperstraal lichtte fel wit op. De professor kneep zijn ogen dicht en riep auw.... Het werd pikdonker. Wat gebeurt er? Is het gelukt?

Tijgermug - Nanotechnologie 2.1.

De assistent zat rustig in de labostoel. Electroden aan zijn hoofd en borststreek verbonden hem met de computer die dan weer verbonden was met een wat groot en chaotisch uitgevallen machine met lampjes metertjes en een schermpje met nog meer groene en blauwe cijfers en lijntjes dansten. Ik start nu de slaapfaze, zei de professor en boog zich over het glazen kastje waarin juistgeteld één mug zat. Hij spoot via een rubberen pijpje een verdovend gas in, waarop de mug als voor dood op de bodemplaat ging liggen. Toen nam de professor de twee handschoenen onder de tafel beet, die verbonden waren met minuscuul kleine grijpertjes in de glazen kas. Via een vernuftigd mechanisme kon de professor zijn bewegingen in de handschoenen omzetten naar dezelfde beweginkjes op miniatuurschaal. Via een microscoop en een televisiescherm kon hij en de assistent alles nauwkeurig uitvergroot volgen. Je zag de ogen van de mug wel drie keer zo groot als een voetbal, in vergelijking met het lijfje, de dunne lange sprietepoten en het doorschijnende lijfje, onnatuurlijk en veel te groot. De prof had een mini-injectienaald klaar in de kas, en bracht deze nu voorzichtig naar de mondopening van de mug. De microrobotscharen zoemden met een hoog bisonisch geluidje, de druk op de knijpers werd bijgesteld met 2 millipascal. De naald schoof langzaam in het slurfachtige monddeel. Klaar. Hoeveel seconden hebben we nog? 3.45 antwoordde de assistent, die de metertjes zorgvuldig in de gaten hield. Dan komt nu het moment suprême: Schakel de nanopomp in! Nu. Op minimale snelheid, please. Wacht op mijn sein, drie, twee, een, ... nu.

Friday 18 July 2014

Tijgermug 1.6.

John Shark, de man in het zwart, een huurmoordenaar, had zich erbij neergelegd dat dit zijn weg was. Eenmaal een killer, altijd een killer. Hij had zich meermaals bekeerd tot het recht pad, alleen maar goede intenties, de juiste mensen om zich heen, een gezond sportief en sociaal leven in een ander milieu, ander land, maar steeds weer, dook uit het niets de verstikkende dillematische vraag op en kreeg de duistere ijzeren klauw vat op hem. Hij had zich tenslotte erbij neergelgd, het zou steeds zo blijven in de wereld, goed en kwass, hadden elkaar nu eenmaal nodig. Welke kant je koos, wit of zwart op het schaakbord, maakte niet veel meer uit voor hem, de doden zouden toch vallen, of hij die pion of die toren nu was of een ander....

Tijgermug 1.5.

Je doet het vandaag!, zeg ik je. Eén schot, eén kans. Je schiet raak. Ik werk enkel met de besten. Alles duidelijk? Go! Ali bin Hemmet gebaarde zelfverzekerd zijn chauffeur verder te rijden. Het kogelvrije raam sloot zich. En binnen geen tijd was de limo met arabische nummerplaten zowaar opgelost in het drukke verkeer in de franse hoofdstad. De man in het zwart die zich op de afgesproken plek had gemeld, was even snel verdwenen als hij gekomen was. De parijse onderwereld kende voor hem geen geheimen.

Tijgermug 1.4.

'Dr. Jeffrey Williams', stond in drukletters op de roestvrij stalen deur die toegang gaf tot zijn universitaire laboruimte. Een kaartlezer geflankeerd met rode en groene ledlampjes, bewaakten de toegang. Jeffrey - volledig in het wit gekleed, ingepakt zou beter uitgedrukt zijn, met haarkapje, monddoekje, latex handschoenen, witte kunststof schoenmuiltjes - was druk met tellen. Voor zijn doctoraat bestudeerde hij een muggensoort. Onder andere telde Jeffrey Williams dagelijks de muggen in de proefkast. 63. Hij fronste zijn wenkbrauwen, keek weer naar het papier met de notities waarop stond: 64. Hij begon overnieuw met een zucht, maar stopte wederom bij 63 tijgermuggen. Geen mug meer, geen mug minder. Hij besloot 64 op te schrijven, en hoopte morgen bij de telling, inderdaad de 64 tijgermugjes te mogen noteren. Het was laat, hij was moe en kon met deze zomerse temperaturen, zich niet meer zo goed concentreren, vond hij. Morgen is een nieuwe dag. Hij sloot de metalen deur, tikte zijn persoonlijke code in, en verliet zorgeloos het labo. Een heerlijke filet pure of een lamsgigot vanavond met een heerlijk glaasje bourgogne wijn zou hem best smaken. De zomer heeft nu zo eenmaal haar 'petites tentations' enfin verleidinkjes.

Tijgermug 1.3.

Océane Pêcheur kwakte driftig de telefoonhoorn op de haak. Draaide haar bureaustoel een halve slag en staarde nors door het grote raam naar de grote treurwilg in het park, waar ze uitzicht op had. Deze boom had haar al meermaals gesteund bij het lange gepeins en gezoek naar oplossingen en antwoorden. Iets wat universitair werk nu eenmaal met zich meebrengt. Maar nu waren haar zorgen van andere aard. 'Hoe durven ze?', vloekte ze luidop. Ze stond op en ging zich een koffie halen op de gang van de universiteitsvleugel waar ze werkte. Aan de koffieautomaat, werd ze vriendelijk begroet door Tim. Hij stelde zich voor: 'Tim Thomaes, journalist.' 'Pour le journal NC, des Pays Bas. Et, Vous êtes...? Océane, Océane Pêcheur, nanotechnologie, stelde zij zich voor. In zijn beste frans antwoordde Tim: enchanté, Océane. Enchanté, beantwoordde Océane zijn innemende manier om zich aan elkaar voor te stellen, en haar norse blik maakte plaats voor een geïnteresseerde glimlach. 'Nano? Technologie?' vroeg Tim, met geveinsde mengeling van onwetendheid en nieuwsgierigheid op zijn gezicht geschilderd. Wel, het is helemaal niet zo speciaal als je eenmaal begrijpt waar het om gaat. Maar welke lezer van je krant wil nu ingewijd worden in de nano-technologie? Dit onderzoekgebied is voor de meeste mensen ver-van-hun-bed-show. Wat wil je eigenlijk van me weten?, waar kom je voor?, vroeg Océane zeer direct. Wel, antwoordde Tim, die zich niet zo snel uit het lood liet slagen... Er zijn geruchten dat machtige organisaties nano-technologie zouden willen in handen krijgen om de wereld te veroveren. Océane begon, eerst stil, dan heel hard te lachen. Ha,ha, ha. Dat is de beste die ik sinds lange tijd heb gehoord, lachte ze. De wereld veroveren met nano-technologie. Je weet toch wat nano betekent? Nano is nog zoveel maal kleiner dan micro... Je kan het zelfs niet microscopisch waarnemen, erger nog... wist je dat in de wereld van de nano-technologie, de Newtonbiaanse wetten die wij kennen op aarde niet meer gelden? Wat je als normaal zou verwachten, gebeurt helemaal niet zo en omgekeerd... Dat is juist wat zo spannend is aan nano-technologie. Kom, zei Océane, en nodigde Tim uit op een ongevraagde rondleiding op de afdeling...

Tijgermug 1.2.

De jonge nederlandse journalist Tim Thomaes bestelt nog een rood wijntje op zijn hotelkamer. Hij is laat vanuit Londen Heathrow toegekomen in Parijs, Charles de Gaulle, en dan per taxi naar het Pullmann hotel, Sorbonne, om de volgende dag een perscommuniqué bij te kunnen wonen voor zijn krant, het NC. Hij is niet verbaast over de prijs die ze voor de 'laatste kamer' die ze nog 'per grote uitzondering' voor hem hebben, want het is hoogseizoen, en de hele internationale pers is ter plekke. Buiten is het snikheet. Ijskoud op de kamer. Hij weet uiteindelijk de airco uit te schakelen en het raam open te zetten. Dat is veel beter, liever wat warme natuurlijke zomerlucht dan die antiseptische, onderkoelde machinelucht van luchthavens, metro's en hotels, grijnst Tim. Hij zet zich zo confortabel mogelijk met zijn laptop en glas wijn op het franse bed en stuurt nog even het artikel over de londense juweliers naar de krant. De nacht valt snel. Tim die het opgeeft om te zappen naar wat er toch niet is op TV, en nog minder om nog wat te lezen, knipt het licht uit en hoopt op een goeie nachtrust. Al krabbend aan de linkerschouder wordt Tim wakker. Het is nog steeds donker. Door het halfopen raam priemt een zilver-wittig licht van een halve maansikkel de kamer binnen. In een reflex denkt hij: laatste kwartier, want je kan de letter 'd' maken van deze maan. Onwillekeurig krabt hij aan zijn onderarm, en weer aan de schouder. Tim voelt een jeukend bubbeltje, en nog een. Tegelijk hoort hij het gezoem van een mug. Het is niet waar, hé! Een mug. Waar ben ik? Oh ja, hotel, Parijs, morgen persconferentie. Tim is al een hele tijd journalist, maar telkens hij ergens wakker wordt, duurt het even om zich te realiseren waar hij zich bevindt. Een mug die zijn nachtrust verstoord. Eigen schuld, had hij maar niet met open raam een schemerlampje moeten laten branden. Hij trok nors het laken over zijn hoofd, draaide zich met een ruk op zijn buik en vond de slaap weer...

Tijgermug. 1.1.

La Moustique Tigre (De TIJGERMUG). Paris, Université de la Sorbonne, 18 juli 2014, 8u33: Professor Edouard Wyzckowsky neemt een laatste slok koffie van zijn café-croissant-ontbijt, duwt hoofdschuddend de ochtendkrant weg. Op de voorpagina bloklettert de krant: Tijgermug gesignaleerd in Frankrijk. Hij kijkt nog eens in zijn Mulberry attaché of hij hij alles bij zich heeft en legt een munt van 2 euro neer op het ronde bistrot-tafeltje, zijn vaste tafeltje, aan de boulevard. Het is nog fris deze zomerochtend in Parijs. De groene platanen maken zich klaar om de zomerzon te filteren, want het belooft een hete zomerdag te worden. Stadswater stroomt langs de 'bordure' om zand en vuil weg te spoelen. Het verkeer is, zoals altijd, reeds goed op gang. Toeristen lopen met hun buideltje of rugzakje wat verloren om zich heen te kijken ofwel een stadsplannetje lipbijtend te oriënteren. Prof. Edouard kijkt vluchtig, zonder evenwel te zien, naar de Sorbonne-towers verderop, waar hij straks een uitzonderlijke lezing zal houden over de gevreesde tijgermug, "la moustique tigre", die zijn opmars in Europa maakt. En vandaag, omwille van de verspreiding van een gevaarlijk nieuw virus, de pers haalt. Normaal is hij niet nerveus. College geven en uitgebreide lezingen houden over zijn geliefde onderwerp, gaat de professor goed af. Maar vandaag is een bijzondere dag. Een heel belangrijk onderwerp ook, want de internationale pers is uitgenodigd. Ook de autoriteiten worden zenuwachtig, want er zijn vragen over de volksgezondheid. In zo'n geval wordt wetenschappelijk onderzoek en oordeelkundig advies van de universiteit ingeroepen. De professor heeft opdracht gekregen om niet te veel details bloot te geven, en vooral de publieke opinie te bedaren, en zeker geen onnodige paniek te zaaien, wat snel kan gebeuren onder druk van speculatieve theoriën, ontsproten uit de thinktank van de steeds op zijn honger zittende pers.

Tuesday 10 June 2014

Al dansend een wasje eruit gooien

Monday 26 May 2014

Proost, op een gezonde dag.

Friday 9 May 2014

Wednesday 30 April 2014

Tuesday 29 April 2014