Franz Liszt en Carl Czerny.

De beroemde pianovirtuoos, componist en dirigent Franz Liszt (1811 - 1886 = 75 jaar) kreeg pianoles van Carl Czerny, welbekend door menig pianostudent om zijn études de vélocité, om de pianotechniek te verbeteren. Liszt werd geboren in Hongarije als zoon van een funktionaris in dienst van prins Nikolaus Esterhazy. Honderd jaar eerder was Franz-Joseph Haydn (papa Haydn, zoals Mozart hem heette) dirigent en componist aan het hof van Esterhazy. Liszt woonde en werkte als pianovirtuoos van zijn 11de tot zijn 37ste (1848) veelal in Parijs, van 48 tot 61 was hij hofdirigent in Weimar (kennen we Weimar niet van Bach?) Ook Chopin leefde en werkte in Parijs. Liszt dirigeerde in 1850 Lohengrin van Wagner, waarmee hij nieuwe muziek stimuleerde. Czerny (1791 - 1857) had piano gestudeerd bij Beethoven en was daarna in Wenen succesvol pianodocent.

Bach bestuderen werd aangeraden door Robert Schumann.

Robert Schumann, bestudeerde de muziek van J.S. Bach, en raadde ieder componist aan dat ook te doen. Mendelssohn richgte het Bach gesellschaft op.

Het machtige hoopje (Balakirev, Borodin, Cui, Moessorgski, Rimski-Korsakov) en Tsjaikovski.

Rusland ten tijde van Tsjaikovski kende een groep componisten die het machtig hoopje werd genoemd. Tsjaikovski die meer de duitse muzikale school aanhing Brahms, Schumann, Schubert, Mendelssohn, Chopin, zeg maar, hoorde niet bij dit machtige hoopje. Het Machtige Hoopje (Russisch: Могучая Кучка, Mogoetsjaja koetsjka) ook wel De Vijf (of ook Groep van vijf) was een rond 1870 gevormd gezelschap van vijf belangrijke Russische componisten van die tijd: Mili Balakirev (1837-1910), initiatiefnemer Alexander Borodin (1833-1887) César Cui (1835-1918) Modest Moessorgski (1839-1881) Nikolaj Rimski-Korsakov (1844-1908) Het gezelschap zette zich in voor nationalistische muziek. Behalve Balakirev, die nog enig muzikaal onderricht genoten had, had geen van deze componisten een muzikale achtergrond; Cui, Moessorgski en Rimski-Korsakov waren militairen en Borodin was chemicus. Ze begonnen uiteindelijk met zelfonderricht; dit hield in dat 'we al het werk van de grote componisten doorspeelden en elk werk in technisch en creatief opzicht volledig aan onze kritiek en analyse onderwierpen.' (C.A. Cui, Izbrannje stat'i). In hun werk richtten de componisten zich met name op de Russische volksmuziek, die aantrekkelijk was door de toegankelijkheid (het gezelschap bezat weinig muzikale kennis) en door het feit dat het uitstekend aansloot bij het nationalistische denken. Vooral Balakirev verwerkte veel melodieën van volkswijsjes in zijn werk. De eigenaardige benaming van de groep ontstond als volgt: in 1867 vond een concert plaats onder leiding van Balakirev, dat door de criticus Vladimir Stassov werd gerecenseerd met de woorden: "God geve, dat onze Slavische gasten dit concert nooit vergeten. God geve, dat zij voor altijd in hun herinnering bewaren, over hoeveel poëzie, gevoel, talent en vakmanschap het kleine, doch machtige hoopje der Russische componisten beschikt. De naam Het Machtige Hoopje is dus afkomstig van de muziekrecensent Stassov.

Glinka, Field en Chopin.

De vader van de russische school is Michail Glinka. In volgde hij vioolles en muziektheorie in Sint-Petersburg. John Field,(1782 - 1817) de ierse componist en pianist die zich in 1803 in Sint-Petersburg had gevestigd, was zijn pianoleraar. Het was Muzzio Clementi, pianoleraar en pianobouwer, die John Field naar Rusland bracht, met een concerttoernee in 1802, en hem in Sint-Petersburg aan een betrekking hielp. Field is de uitvinder van de nocturnes. Zijn eerste nocturne verscheen in 1814. Chopin (1810-1849 dus slechts 39 jaar! geworden) heeft ze meer glans en body gegeven. Van 1830 tot 1833 was Glinka in Italië, waar hij in Milaan bij de zanger en componist Basili studeerde. Daarna ging hij naar Wenen en vervolgens naar Berlijn, waar hij les kreeg van Siegfried Dehn van wie hij het advies kreeg om muziek te schrijven met een Russische grondslag.