Schrijven? Jazeker, wat je wil ... een muziekstuk of een roman?

Al lang heb ik een goed idee voor een roman. Een 'policier', want er moet een moord gebeuren, liefst in het eerste hoofdstuk. Maar het genre advocaat en rechter hebben we ongeveer gehad... Het nieuwe goud is ... een muzikale thriller. Det titel is klaar: In het spoor van Rachmaninov... Het is ook tegelijk een puzzel voor de lezer die geboeid door het verhaal en de intriges de moord helpt op te helderen....

5.3. Tijgermug. En... Actie.

De rit had iets weg van een cakewalk of een roetsjbaan. Vreemd buikgevoel, elk spiertje gespannen, voorbereid op elke botsing of crash. De evenwichtsorganen op de proef gesteld door het vele excentrische gedraai en versnellen en vertragen, middelpuntvliegende kracht en druk en dan weer onderdruk op de oogkassen... Het gevoel constant inspanningen te moeten leveren, tegen te duwen, adem in te houden en weer jezelf recht te trekken tegen de zwaartekracht in of nog zwaardere kracht... Het moeilijke hierbij is dat je ogen diepte of verte zoeken of toch het vluchtpunt waar de val heen gaat, maar dit punt is steeds zoek of verplaatst zich. Je wordt er duizelig van, moe en nog erger dan aan boord van een schip op een rollende zee, krijg je de nijging zeeziek te worden. Blijf kijken naar de horizon voor je, blijf je ademritme rustig en constant houden, ga mee met de beweging die je voelt, maar laat niet los... Na een tijdje wen je hieraan. Hetgeen je voelt kennen we als ruimteziekte... het is iets zoals zeeziekte maar.... Bespaar me je uitleg, kapte hij Yasmin nors af. Het zal wel overgaan. Toen hield de deinende beweging met een bruuske schok op. Het "schip" stond als het ware stil. De animatie op de denkbeeldige autoruiten stond stil, de deining en het bonken was weg. Een licht suizend geluid vulde het vertrek. Hij keek Yasmin aan. Yasmin was blijkbaar ook uitgevallen. Geen beweging... geen opmerking,... niets.... Hij was alleen. Alleen, ergens....

5.2. Tijgermug. Frustratie en jeuk.

Geërgerd keek hij naar zijn rechterbeen. Al drie dagen jeukte het bij zijn kuit. Er waren kleine rode tikkeltjes te zien in de vorm van een ellipsvormige kring van zowat acht centimeter. Het leek wel een karrewiel of een soort heksenkringetje. Niets ernstigs maar de cortisone-zalf die hij erop smeerde baatte niet. In't tegendeel. De zaak werd roder en hardnekkiger. Hij kon zich met moeite herinneren dat een mug of een of ander insect hem had gepest. Maar het was zomer, en er waren wel meer beestjes zoals vliegen en bijtjes die hij van zich af moest slaan. Oh, het zal wel overgaan. Niets om je druk over te maken. Te nietszeggend om naar de dokter te gaan en een uur in de wachtzaal te zitten oude TV-blaadjes lezen tot je uit verveling het toch weer onverrichterzake aftrapt. Op zijn werk betrapte hij zichzelf erop dat hij aan het krabbelen was. Zijn normaal witte nagelrandjes, aan ring en middenvinger, zagen donkerrood, en onderaan zijn witte labobroek zat nu een rode bloedvlek. Hé, doe nu niet zo kinderachtig, maande hij zichzelf tot volle concentratie. Maar, zijn gedachten wijkten steeds af naar het frustrerende idee dat hem dit nog nooit was overkomen. Een onbenullige insektenbeet die hem nu al een halve week lang ondermijnden met concentratiestoornissen, vermoeidheid, geïrriteerdheid, bangheid ook... Hij had ergens een verhaal gelezen over ondermijnde gezondheid door onze veranderende voeding. Allergieën steken de kop op omdat ons voedsel nu eenmaal minder vitmamines bevat, overkweekt is en verarmd tot nog slechts enkele rassen, waarmee de voedingsindustrie werkt omdat ze beter renderen, minder vatbaar zijn voor mislukking van oogst. Grotere, mooiere en perfectgevormde gewassen en vruchten zonder zwarte puntjes, zonder wormpjes, of vlekjes... Maar als tol besmet met pesticiden en minder rijk aan vitaminen, eiwitten, proteïnen, meer water bevatten. Hij glimlachte met de gedachte aan de opmerkelijk goed gevonden term: "plofkip" omdat de kippen, eenmaal in de pan, moeten toegeven met een plof, dat het eerder waterkippen zijn... Je houdt het niet tegen, mijmerde hij verder. De natuur wordt keer op keer door de mens uitgedaagd om zich aan te passen aan de nukkige ingrepen van de mens in zijn onomstotelijke drang om te vernieuwen, te verbeteren, vooral om zijn comfort te verbeteren, vooral om zijn luie en egoïstische en hebberige aard te bevredigen. Daarbij wil dit intelligente wezen, niets weten van de nadelen en blijft hij domweg niet inzien dat kanker, en afwijkende genealogie, uitputting van de natuurlijke bronnen, nieuwe rampen en ongeneeslijke ziektes hem niet gespaard zullen blijven. Een zekere Mr. Festinger heette dit menselijke kronkelig denken: cognitieve dissonantie. Leuke term voor een walgelijke en laffe inborst. "Ben je aan het dromen?", deed de stem van de professor hem opschrikken.

5.1. Tijgermug. Reisleidster Yasmin.

Hi, welkom. Ik ben Yasmin. Niet schrikken, ik heb opdracht om je veilig bij deze reis te begleiden. Hier is mijn ID-pasje. Yasmin tikte met haar wijsvinger op haar linkerschouder waar een kleine foto en een QR-code was te zien. De basis heeft me volledig gebriefd, ging ze zelfverzekerd voort, over jou en de bedoeling van deze expeditie. Ze is niet helemaal ongevaarlijk, dat weten we allebei. Ik ben je officiële reisleidster en de code gebied dat je je aan mijn instructies houdt, voor je eigen veiligheid. Zodra we in rustiger gebied komen, mag je gordel los. Voorlopig zitten we nog even vast in deze zetels, tot de computer ons het sein geeft... Onwillekeurig keek ik naar Yasmin en haar pakje. het leek wel een space-ship pak van star trek of planet alfa. Maar tegelijk ontdekte ik dat ik identiek gekleed was: crèmekleurig spandex shirt met korte mouw en wijde V-hals en een donkergrijze tights, alsof ik zo als balletdanser het podium op moest. Niet blootvoets maar met keurige sportieve muiltjes aan. Het was aangenaam warm in de hut, die leek op het interieur van een luxe-auto, brede ramen voor en zij, alleen het landschap dat voorbijzoefde was niet echt de autoweg met voor- en tegenliggers. We waren alleen opweg, maar op welke weg? Alleen maar groen, groen overal waar je kon kijken, gras en struiken en bomen, onder een mooie blauwe hemel, hier en daar een wolkje dat voorbijschoof. Yasmin zag hem om zich heen kijken en moest lachen. Laat me je uit de droom helpen, zei Yasmin. Wat je hier ziet is puur computeranimatie. Om je een rustig idee te geven, want in werkelijkheid is het pikdonker buiten en zie je eigenlijk niets. Als je wil kan je een andere animatie kiezen. Wil je liever de bergen en sneeuw? Of Woestijn bij nacht? Waar zijn we dan werkelijk? vroeg hij zich luidop af? Ik antwoord je zodadelijk... ik heb nu even al mijn aandacht nodig...