5.3. Tijgermug. En... Actie.

De rit had iets weg van een cakewalk of een roetsjbaan. Vreemd buikgevoel, elk spiertje gespannen, voorbereid op elke botsing of crash. De evenwichtsorganen op de proef gesteld door het vele excentrische gedraai en versnellen en vertragen, middelpuntvliegende kracht en druk en dan weer onderdruk op de oogkassen... Het gevoel constant inspanningen te moeten leveren, tegen te duwen, adem in te houden en weer jezelf recht te trekken tegen de zwaartekracht in of nog zwaardere kracht... Het moeilijke hierbij is dat je ogen diepte of verte zoeken of toch het vluchtpunt waar de val heen gaat, maar dit punt is steeds zoek of verplaatst zich. Je wordt er duizelig van, moe en nog erger dan aan boord van een schip op een rollende zee, krijg je de nijging zeeziek te worden. Blijf kijken naar de horizon voor je, blijf je ademritme rustig en constant houden, ga mee met de beweging die je voelt, maar laat niet los... Na een tijdje wen je hieraan. Hetgeen je voelt kennen we als ruimteziekte... het is iets zoals zeeziekte maar.... Bespaar me je uitleg, kapte hij Yasmin nors af. Het zal wel overgaan. Toen hield de deinende beweging met een bruuske schok op. Het "schip" stond als het ware stil. De animatie op de denkbeeldige autoruiten stond stil, de deining en het bonken was weg. Een licht suizend geluid vulde het vertrek. Hij keek Yasmin aan. Yasmin was blijkbaar ook uitgevallen. Geen beweging... geen opmerking,... niets.... Hij was alleen. Alleen, ergens....