Tijgermug 1.2.

De jonge nederlandse journalist Tim Thomaes bestelt nog een rood wijntje op zijn hotelkamer. Hij is laat vanuit Londen Heathrow toegekomen in Parijs, Charles de Gaulle, en dan per taxi naar het Pullmann hotel, Sorbonne, om de volgende dag een perscommuniqué bij te kunnen wonen voor zijn krant, het NC. Hij is niet verbaast over de prijs die ze voor de 'laatste kamer' die ze nog 'per grote uitzondering' voor hem hebben, want het is hoogseizoen, en de hele internationale pers is ter plekke. Buiten is het snikheet. Ijskoud op de kamer. Hij weet uiteindelijk de airco uit te schakelen en het raam open te zetten. Dat is veel beter, liever wat warme natuurlijke zomerlucht dan die antiseptische, onderkoelde machinelucht van luchthavens, metro's en hotels, grijnst Tim. Hij zet zich zo confortabel mogelijk met zijn laptop en glas wijn op het franse bed en stuurt nog even het artikel over de londense juweliers naar de krant. De nacht valt snel. Tim die het opgeeft om te zappen naar wat er toch niet is op TV, en nog minder om nog wat te lezen, knipt het licht uit en hoopt op een goeie nachtrust. Al krabbend aan de linkerschouder wordt Tim wakker. Het is nog steeds donker. Door het halfopen raam priemt een zilver-wittig licht van een halve maansikkel de kamer binnen. In een reflex denkt hij: laatste kwartier, want je kan de letter 'd' maken van deze maan. Onwillekeurig krabt hij aan zijn onderarm, en weer aan de schouder. Tim voelt een jeukend bubbeltje, en nog een. Tegelijk hoort hij het gezoem van een mug. Het is niet waar, hé! Een mug. Waar ben ik? Oh ja, hotel, Parijs, morgen persconferentie. Tim is al een hele tijd journalist, maar telkens hij ergens wakker wordt, duurt het even om zich te realiseren waar hij zich bevindt. Een mug die zijn nachtrust verstoord. Eigen schuld, had hij maar niet met open raam een schemerlampje moeten laten branden. Hij trok nors het laken over zijn hoofd, draaide zich met een ruk op zijn buik en vond de slaap weer...