Tijgermug . Het experiment 3.2.

De tijgermug kwam bij uit haar licht narcose. Ze voelde zich wat misselijk en kon zich amper bewegen. Schokkerig balanceerde zo op haar hoge poten. Het voelde of iets zwaar in haar keel was blijven steken, een soort verslikking. In werkelijkheid zat de nanoduikboot zowat in haar keel geklemd. Het was door naar de maag of uitspuwen... Dat laatste lukte de mug niet, want de duikboot was stevig onder controle van haar piloot in het labo. Signaal is uitstekend, zie Jeffrey. Ik heb de robot stevig vast, alles onder controle. Ik voel de tegendruk van de spuugmond van de mug, en ik reageer even sterk terug. De slurfwand van de mug is slijmerig, glad. Maar ik heb genoeg weerstand. Ok. Dan gaan we nu snel voort met de volgende stap. Ik laat mij steken door de mug, om zo de nanomachine in mijn bloedbaan te krijgen. Daarna is het aan jou, Jeff. De professor hield zijn hand bij de kas en opende voorzichtig de kasdeur. Hij wilde net zijn hand in de opening steken, toen plots de deur van het labo openzoefde en zonder aankondiging een boze Hamdan binnenkwam, zijn golvende tuniek bracht een zucht frisse lucht binnen. De mug vloog de kas uit, en Jef panikeerde. Hij kon zijn duikboot nog net binnensmonds houden - van de mug - maar de mug vloog regelrecht naar de indringer. Op diens geur afgaande en stak het gevaar ferm, naast zijn linkeroog. Jef voelde de prik alsof hij zelf in de muggeprikker zat en toen volgde een klap. Hamdan keek boos naar de prof, die door zijn blindheid verward om zich heen staarde en riep, wie is daar? Jef viel in zwijm. En Hamdan riep zoat het hele labo bij elkaar. Wat is hier aan de hand? Wat is hier gaande? Ik wordt niet op de hoogte gehouden zoals afgesproken. Ik eis tekst en uitleg...