Tijgermug. De eerste duikvaart voor Jeff. 3.3.

Jef kwam bij bewustzijn. Onmiddellijk realiseerde hij zich dat hij weliswaar in het labo met de computer was verbonden, maar tegelijk ook voelde hij het 'stampen' van de bloedgolf in de ader waar de duikboot die hij bestuurde was terechtgekomen. Het laatste beeld dat hij had was dat hij klem zat in de mug. Maar dit was heel anders. Met behulp van het computerscherm voor hem, porbeerde hij een beeld te krijgen van zijn positie. Hij stelde de kleur bij, iets lichter. Scherper... Ja nu zag hij duidelijk zijn vessel, de voorplecht, de achterkant, een vierde beeld gaf het interieur van zijn werktuig, en nog een beeld gaf gegevens over snelheid, temperatuur en druk aan. Jef stuurde bij om een soort klonter in de bloedbaan te ontwijken en ging iets trager varen. Toestand stabiel, een klokkend, maar rustig geluid als van het voorprogramma van een wasmachine kwam hem ter ore. Alles blijkbaar OK, prof. Prof? Professor? Waar ben je? Jef keek rond hem de labo ruimte in maar naast een openstaande kas, en de vertrouwde computerapparatuur was professor Wyskowsky niet te bekennen. De enige toegangsdeur tot het labo was dicht, het verklikkerlicht boven de deur rood: Niet Storen. Jef kon niet weg hier, hij zou het nu even alleen moeten stellen, zonder de leiding van zijn leermeester. Hij probeerde zich stap voor stap voor de geest te halen, wat zijn opdracht nu was. Hij moest zijn duikboot zo dicht mogelijk bij de cortex brengen van professor Edouard, en daar de receiver-transmitter nanobuis verbinden met het zenuwstelsel. Daarvoor moest hij eerst weten waar ergens hij zich bevond in de bloedbaan. De mug had haar werk gedaan, hij moest nu checken of hij voor of na de aorta was. Hij vroeg via de meters het zuurstofgehalte op in het bloed. Dat was hoog, dus, de goeie kant. Opletten nu, geen halte missen...