Tijgermug - nanotechnologie 2.2. celdeling.

De celdeling. In de chirurgisch steriele stilte weerklonk een zacht piepje. Met een dubbelmicroscoop waren vier ogen gericht op een minuscuul klein glazen schaaltje met een vochtige substantie erin. Onder het kunstlicht lichtte een fluorescerend blauw op. Op het grote scherm, op de muur, was het microscopisch beeld uitvergroot tot 30x1000. Iets meer naar links instruëerde prof. Wyzkowsky zijn assistent, die de knopjes en regelvijsjes bediende. Hier heb je haar, de cel, fluisterde hij. Het beeld liet een trillende cel zien in als een eironde luchtbel zwevend in gelwater. Maar dan met een abnormaal dikke, melkwitachtige wand. Vast? Affirmatief! Zeg maar gewoon 'ja', hoor. De eicel was nu geblokkeerd. Hoeveel seconden nog? 2.68 klonk het ijzig kalm. Maar de spanning was duidelijk te snijden. Open de valve! Het lichtblauwe kraantje. Ja die van het geconcentreerde genetisch gemodifiëerde spermatozoïde. Op mijn teken... Nu! En,... sluit. 2.59 ... 58, 57... Ja, hier heb je de eerste... Een zaadcel aangedreven door een zwaaiende staart, achtervolgd door nog een en nog een trilden op de eicel, af. Slechts één zaadcel was nodig om de eicel te bevruchten... Het was een beproefd scenario, maar ditmaal met genetisch gemanipuleerd materiaal van het kleinste mensaapje ter wereld. Dit materiaal was kleiner, en hopelijk meer geschikt en ethisch beter verantwoord voor het experiment dat zich hier in alle geheimhouding voltrok. Zodra de zaadcel de wand doorboorde, veranderde de bevruchte cel van kleur, en bleef de rest van het peleton zaadcellen tevergeefs tegen de celwand inbeuken. 100% geslaagd, beaamde de assistent de glimlachende professor. Snel, nu. Geen tijd te verliezen. Maak je klaar voor de laserflits. Beschermbril op? Vizier bijstellen. Richten... Een knipperend rood laserlichtje bewoog zich nu over het scherm, langzaam en bleef onbeweeglijk, op het centrum van de trillende cel. Nu zou het moeten gebeuren. Hou je klaar, je hebt slecht één kans.... Dan gebeurde het wonder. De cel deelde zich. Als een siamese tweeling was een dubbelcel te zien. Nu!, beval de professor die opgewonden geraakte. De rode knipperende laserlijn, veranderde in een straffe wit-goudkleurige flits. De beschermbrillen werden afgezet. Hun ogen moesten even wennen aan het felle licht. Teleurgesteld staarden de twee pioneers op het scherm. Niets. nog steeds een onveranderd beeld. Een siamese dubbelcel, en een kikkerdrilachtige gel eromheen. De laserstraal had de omringende gel geraakt en door de vrijgekomen warmte, veranderd in een stoombelletjes-gel. Plan B. Riep de professor onverslagen, maar nu zeer ernstig. De eicellen zijn niet verschoven, bij de volgende splitsing hak je ze doormidden. Begrepen? Onze laatste kans. Anders wordt het proces te snel en niet meer in te halen.... Hou je klaar om te schieten.... Professor, professor, je bril, riep de assistent nog... pas op voor de flits.... De Cel deelde zich, de rode knipperstraal lichtte fel wit op. De professor kneep zijn ogen dicht en riep auw.... Het werd pikdonker. Wat gebeurt er? Is het gelukt?