Tijgermug - Nanotechnologie 2.1.

De assistent zat rustig in de labostoel. Electroden aan zijn hoofd en borststreek verbonden hem met de computer die dan weer verbonden was met een wat groot en chaotisch uitgevallen machine met lampjes metertjes en een schermpje met nog meer groene en blauwe cijfers en lijntjes dansten. Ik start nu de slaapfaze, zei de professor en boog zich over het glazen kastje waarin juistgeteld één mug zat. Hij spoot via een rubberen pijpje een verdovend gas in, waarop de mug als voor dood op de bodemplaat ging liggen. Toen nam de professor de twee handschoenen onder de tafel beet, die verbonden waren met minuscuul kleine grijpertjes in de glazen kas. Via een vernuftigd mechanisme kon de professor zijn bewegingen in de handschoenen omzetten naar dezelfde beweginkjes op miniatuurschaal. Via een microscoop en een televisiescherm kon hij en de assistent alles nauwkeurig uitvergroot volgen. Je zag de ogen van de mug wel drie keer zo groot als een voetbal, in vergelijking met het lijfje, de dunne lange sprietepoten en het doorschijnende lijfje, onnatuurlijk en veel te groot. De prof had een mini-injectienaald klaar in de kas, en bracht deze nu voorzichtig naar de mondopening van de mug. De microrobotscharen zoemden met een hoog bisonisch geluidje, de druk op de knijpers werd bijgesteld met 2 millipascal. De naald schoof langzaam in het slurfachtige monddeel. Klaar. Hoeveel seconden hebben we nog? 3.45 antwoordde de assistent, die de metertjes zorgvuldig in de gaten hield. Dan komt nu het moment suprême: Schakel de nanopomp in! Nu. Op minimale snelheid, please. Wacht op mijn sein, drie, twee, een, ... nu.